Kal

Beraber akardık sevdanın damarlarında.
Etiydik kemiğiydik bedeniydik aşkın.
Aşk biz demekti; bizse sevda...
Serde serzenişler duyuyorduk gözlerimizle.
Ağlıyordu kalplerimiz...
Gözyaşlarımızı toprağa gömüyorduk.
Dinmiyordu pervasız yakarışlar.
Geçiyordu günlerhaftalar...
Ve eriyordu bebek yüzün günden güne.
Sebepsiz yaşıyordum erken ölümü.
Vakti gelmeden de kayboluyordun ellerimden
Sanki şimdi de yaşamıyordun.
O gün gelip çattığında
Kan kırmızıydı gözbebeklerim.
"Gitme!" diyordum usulca
"Beni bırakma!" diye fısıldıyordum kulağına
"Benim için kal!" diyordum ellerine sarılırken...
Olmuyordu.
Hiçbir şey durduramıyordu gidişini.
Sen gidiyordun...
Ve işte o zaman birer çığlığa dönüşüyordu isyanlarım
"Neden beeeeen?" diye haykırıyordum
"Neden benim yarimi aldın benden?
Beni de albeni de götür onun avuçlarında!"
Hastalığa yenik düşmüş bedenin
Gözlerimin önünde toprağa verilirken
Sol avucumda bir tutam saçın duruyordu
Hastanedeyken dökülen...