Anlık bir rahatlık

Çığlık çığlığa yaşanır bazen aşklar.. Heryerinde yara bere can çekişir.. Oysa öylesine istersinki dimdik ayakta durmasını.. Olmaz.. Ne kadarda istesende olmaz.. Çığlıklar içinde çoğalır acılarına ortak olur.. Nerde hata yapıyorumlarla, nerde hata yapıyorları harmanlarsın.. Belkide iki kişilik yaşamaya alışmaya çalışmanın sancılarıdır bunlar.. Kimbilir..


Aklınla kalbin oyunlar oynar sana.. İkisini bir araya getirip dost olmanın tadını anlatmaya çalıştıkca arada kalırsın.. Birinin ak dediğine diğeri kara dediğinde, en güzelinin ikisinin karışımı olan gri olduğunu anlatamazsın ikisinede.. Bir ona bakarsın, bir dierine.. İkisinide anlamaya çalışıp kendinde harmanlamaya çalışırsın.. Huzur içinde yol almak için bu çetin yolculukta.. En zor yolculuktur aşka yapılan yolculuk.. İki kişiliktir çünkü.. İki ayrı birey, iki ayrı yaşam, iki ayrı düşünce, duygu; aynı yolda yol almaya çalışır.. Bazan becerirler birlikte yol almayı, bazanda kandırırlar seni "bak ne güzel yol alıyoruz" diye.. Kimi zamanda biri, beraber alınan bu yoldan sıkılıp yandaki paralel yola kaçar, dierini bir başına bırakarak.. Öylece baka kalırsın "Neden çektim bunca yolu eziyetle" sorusu aklında kalarak..



Biriktirdim cebime koydum tüm yaşanmışlıklarımı.. Sen geldiğinde çıkarıp "Bak bu benim" demek için.. Sonrada gözlerinin ta içine bakıp "Ne düşünüyor acaba" diye düşünmek için.. Biliyorumki cebimdekilerde sevmiyeceği şeylerde olacak... Ama yapabileceğim birşey yok.. Onlar benim çünkü.. Ayıklamak için çok geç.. Acaba herkezin böyle ayıklanması gereken yaşanmışlıkları varmı? Yoksa sadece banamı mahsus? "Herşeye Rağmen.." kabullencek birileri varmı bizleri? O yaşanmışlıklarda bizim yapamadığımız ayıklamayı yapabilcek biri olcakmı?


Aşk çok zor.. Helede bu soğuk ekran karşısında sadece bir kaç kelimeye sığdırıp, öyle yaşamaya çalışıyorsan.. Gözlerinin içine bakıp, ellerini avucuna alıp, seni seviyorum sıcaklığını yaşayamıyorsun.. Kuru kelimelerle kendini ifade etmeye çalıştıkça, kelimelerin yetersiz olduğunu, zaman içinde bu kelimelerin alışkanlık yapıp, bir özellikleri kalmadığını anladıkça çaresizliğine kızıyorsun.. Anlamak zor.. Hem aşkı, hem sevdiğini, hem kendini böyle durumlarda.. Şu anda olduğu gibi kelimelere sarılıp içini döktüğünde, bir anlık yaşadığın rahatlamanın, bir süre sonra geçeceğini bilmek.. İkili yaşam zor.. Sevmek zor.. Mutlu etmek zor.. Zor oğlu zor.. Alıp başını gitmek lazım en uzak yıldıza.. Belkide orda daha rahat oluruz kimbilir.. Aslında herşeye rağmen sevmek güzel.. Bu duyguyu hissetmek acı versede zaman zaman güzel.. "Seni Seviyorum" diyebileceğin biri olması güzel.. Sadece kıymetini bilip gereksiz detayları atmak ve ona sıkı sıkı sarılmak gerek..


Serhat HILGIN
28.03.10 - 17:47 :)